Brastagi naar Sanur
Blijf op de hoogte en volg Nienke
01 Februari 2014 | Indonesië, Sanur
Laatste verslag is al weer even geleden. Zitten nu op Bali, om precies te zijn Nusa Penida een klein eiland ten zuiden van het grote eiland. We zijn de enige blanken in het dorp en men is hier nog niet zo aan ons gewend, maar even terug naar Sumatra want na het laatste verslag hebben we daar nog het een en ander gedaan.
Eerst zijn we de Sibayak opgegaan, het broertje van de Sinabung die nu steeds uitbarst. De Sibayak is verre van slapend, maar kan genoeg stoom af lazen om beklimbaar te zijn. 's Ochtends met een lunchpakketje op pad gegaan met een busje naar de ingang van het park. 4000 rp moeten betalen, een kwartje en begonnen met wandelen. Begeleid door het gekrijs van apen moeten we een goed uur lopen naar een kampeerplaatsje. Eerst door het bos en dan een hele steile weg die ondanks de haarspeldbochten nog steeds bijna onmogelijk is. We komen een stel Duitsers tegen, die zijn de eerste 5km met een busje gegaan. Bij de kampeerplek even een korte pauze en dan door via een wit kalkstenen paadje omhoog. Het eerste stuk is loodrecht met wat uitgesleten stapjes. Dan een paadje door het struikgewas pal langs de rand. Blijkbaar een niet zo vaal gebruikt pad en we hadden blijkbaar beter iets verderop omhoog kunnen gaan, maar we komen toch bij de beloofde traptreden. Nou ja traptreden, die zijn het misschien ooit geweest maar het cement is er helemaal uitgewassen en het is overgroeid met bananenbomen en andere jungleplanten. Boven de boomgrens wordt het beter op een weggeslagen stuk na. We lopen verder en de zwavellucht wordt al snel sterker. Op een gegeven moment komen we bij een geiser die continue staat te spuiten met het geluid van een stoomtrein die naast je staat. Een goede plek voor lunch. Het pad houdt hier op en er gaat alleen een geitenpaadje verder. We besluiten terug te gaan. De hele steile weg naar beneden en daarna kunnen we afslaan naar een ander pad kangs hot springs. Het pad is alleen veel langer dan we denken en iedereen onderweg zegt nee hot springs dicht bij. Nouja Indonesisch dichtbij want de eerste stoom die we zien is van de indogas en de tweede poel met stoom is van de indostroom. Pas een kilometer later zijn er de hete bronnen. Voor 6000 rp komen we de mooiste is. Er is niemand dus ik ga lekker in mn bikini poedelen. Iets wat de twee volgende mannelijke gasten blijkbaar toch wat vreemd vinden (vrouwen gaan met broek en t-shirt normaal). Na het badderen lopen we door naar het busstation, nouja kruising waar een stel mannen verveeld in een busje hangt. De bus naar Brestagi, ja daarvoor moeten we wachten die gaat als ie gaat. Na 15 minuten komt er een busje, maar die gaat eerst pauze houden. Er wachten nog meer mensen en na verloop van tijd gaat ie dan toch echt. Tergend langzaam want er zouden nog eens meer mensen komen aanrennen die ook meewillen. Onderweg lopen allemaal apen langs de weg. 's avonds eten op straat, rundvleessoep... hardstikke mals maar wel aan het bot zoals gewoonlijk.
Dag daarna worden we niet zoals gewoonlijk gewekt door de moskee, waar ze vol overgave in de luidspreker schallen, maar door de plaatselijke middelbare school waar een meisje het terima kasih Jesus ten gehore brengt. 's ochtends nog ff kijken bij de Sinabung want dan is het het helderste. Er is nu bijna niemand en alle theeterrasjes zijn dicht. Ze zijn druk want de president komt de volgende dag naar hun dorpje. Er is niet heel veel te zien dus we gaan terug om onze tassen te halen en naar het busstation te gaan. We worden haastig en bus ingesjord want er is concurrentie om ons. We hebben een plekje achterin waar ook de arko nog net komt. Na nog 10 minuten wachten gaan we echt en de chauffeur rijdt best netjes. Onderweg worden we aan de kant gezet door zenuwachtig wuivende politie, maar waar we nou voor aan de kant moeten is onduidelijk dus veel brommers gaan al weer rijden, onze chauffeur volgt. Er komt nog meer politie langs en allemaal gebaren ze dat we aan de kant moeten maar niemand doet het. Dan komen er wat duuruitziende auto's langs. Zal wel met de president te maken hebben. Overal langs de weg staan militairen en als er nog meer dure auto's aankomen gaan ze snel in houding staan met de rug naar de weg kijken of er geen ongeregeldheden tussen de huizen doorkomen. In Medan moeten we overstappen op de bus naar Bukit Lawang, we komen aan op een onguur uitziend busstation en toevallig staat de bus naar Bukit Lawang al voor ons. Er zitten mensen in die idd naar Bukit Lawang moeten en het staat erop. Onze tassen worden erin gegooid en we moeten direct betalen, terwijl iedereen op de uitstapplaats betaalt. Pas als we dreigen met uitstappen en een andere bus zoeken is het goed en dan willen ze opeens 40000rp pp hebben. Veel te veel geld voor dat stukje. Ook pas weer na dreigen met uitstappen gaan ze akkoord met onze 20000 die bij aankomst zelfs nog iets te hoog blijkt te zijn, maar niet veel. Na een stukje sjouwen met de tassen vinden we een guesthouse voor 60000rp voor een nacht, geen geld. Naast ons zitten de apen op het dak. In de namiddag even het dorpje verkend en richting het Orang Utan centrum gelopen, dat al dicht is maar er zitten genoeg andere apen in de buurt. Een vrouw geeft net haar kat een kom rijst en daar komen genoeg brutaaltjes op af. Gooien met stenen helpt, maar 1 aap weet toch 2 handen rijst te jatten. Was ook niet de handigste plek natuurlijk. 's avonds lekker gegeten bij een restaurantje, waar het maar goed was dat er niet al te veel klanten waren want de orders afhandelen was niet hun sterkste kant, het eten is prima. Teruglopen tijdens een stroomstoring is wat lastiger, maar de htc blijkt een zaklamp app te hebben. Heel handig.
Volgende dag moeten we redelijk op tijd op om naar de Orang Utan voerplek te gaan. Kaartjes schijn je te kunnen krijgen in het dorp maar ook bij het centrum zelf zeggen sommigen. Bij navraag weet niemand het zeker dus we gaan toch nog maar even naar het dorp om ze te halen. Paspoort moet mee zeggen ze. Wij er naar toe en daar is idd een centrum met wat informatie en een man met een ouderwetse typemachine. Hij zit op z'n dooie akkertje allerlei fakturen te typen. Als we vragen of we misschien even tussendoor mogen kijkt hij enkel op z'n horloge en zegt, no there is time en typt verder. Wij 31, 32 natuurlijk, maar we krijgen onze kaartjes. Rennen naar het centrum (15 minuten lopen verderop), nog even extra geheugenkaart en batterij ophalen bij het guesthouse en geven ons kaartje af bij de ingang. Als we opschieten mogen we nog mee. Nog geen 100m later halen we de groep in en het gaat in rustig tempo omhoog de heuvel op waar het voedeplatform is. De eerst Orang Utan hangt al boven het pad in de boom en is zo netjes om naast het pad te gaan plassen. Eenmaal boven is er alleen een makaak te zien bij het voederplatform, die lust ook wel een banaantje. De gids slaat met een tak op het platform om de apen te roepen. Het duurt even maar dan komt er toch een oranje reus aangeslingerd. Ze heeft een kleintje bij zich. De bananen eet ze staand op en zo heel netjes eet ze niet dus de makaak die zich eronder verschanst heeft krijgt aardig wat te eten. Goed in beeld voor de foto's. Na verloop van tijd komt er nog een kleine Orang Utan aan in de verte. De moeder krijgt de lege tas te zien van de gids en gaat wat verderop zitten. De kleine Orang Utan is haar 6 jaar oude zoon krijgt ook wat bananen en klimt daar onmiddelijk mee de boom in. Als ze op zijn gaat hij nieuwe halen maar dan komen ook moeder en de makaak eraan. Hij neemt ze snel mee weer de boom in, maar de makaak rent er achteraan. Aan z'n achterpoten hangend kan hij toch rustig eten. Als het op is gaat hij verderop zitten en komt moeder weer terug. Het is tijd om weg te gaan maar het spelletje van de laatste banaan is nog niet klaar er komen toch nog een paar bananen tevoorschijn. Als echt alles op is gaan ze weg. De makaak blijft nog even hangen hopend op wat restjes. Als we weer over de rivier zijn lopen we nog wat verder wandelen, er is een inn 5km verderop waar je met 2 kabelbaantjes moet komen. Leuk bedacht, maar met 1 arm kan je niet goed trekken en het is wel heel ver om 2 mensen te trekken. We komen tot halverwege en gaan toch maar weer terug. Ook daar komen nog een paar brutale apen langs die wat in mijn richting grommen en tanden bloot trekken. Een keer goed stampen helpt. Terug bij het hotel pakken we onze spullen om met de bus naar Medan te gaan. Dan komt de eigenaar met een aanbieding voor een prive auto naar Medan. Er is een taxi naar Bukit Lawang gereden die graag ook een ritje terug wil en het is een goede prijs. Nog even lunchen aan de rivier en we gaan. Eerst rijdt de man voorzichtig, doet z'n knipperlicht uit naar elke tegenligger (geen idee waarom) en toetert voor elk bruggetje (ook geen idee) bij Medan gaat hij steeds sneller rijden. We komen aan in ons goedkope luxe hotel, weliswaar een minder goede kamer dan de vorige keer, maar wel beter ontbijt en gratis taxi naar het vliegveld. We eten op straat achter het hotel, de beste plek en er zitten veel mensen. Mijn cap coy is echter een ondefineerbare substantie met kokos die ik niet wegkrijg. De rijst en sate zijn beter.
De volgende dag gaan we met de taxi naar het vliegveld om naar Bali te vliegen. De rij voor het inchecken is lang en de dames zijn ook niet zo praktisch met de check-in. Er staat een kerel voor ons die zich net de sjeik voelt en maar loopt te gebaren naar z'n medereizigers en belangrijk loopt te doen en ook vooral zijn muts en zonnebril ophoudt waar het niet nodig is. Jammer dat ie Lion Air vliegt en gewoon economy class. Lunch is niet goed en goedkoop te vinden op de luchthaven en na een gehaaste kop koffie blijkt het al tijd te zijn om naar de gate te gaan. Er is 1 wachtruimte voor 5 gates en 3 vliegtuigen achterelkaar bij 1 gate. Bij onze gate staat alleen een toestel dat naar Jakarta gaat. Wanneer onze gaat weten ze niet. Wanneer ik een half uur later vraag moeten we opeens naar een andere gate, maar ook daar staat een ander toestel. Nog tien minuten wachten zeggen ze. Dat zeggen ze een half uur later weer, maar dan is het idd boarding time. Als we naar het vliegtuig lopen wordt net het voorwiel verwisseld, ding had een lekke band. Nu staat Lion Air ook op de zwarte lijst in Europa, dus helemaal happy was ik al niet, is het eerst wat je binnen vindt in de 'seat pocket in front of you' een kaart met gebeden in 6 religies voor een veilige vlucht. Ze weten zich blijkbaar de keer dat ze in Bali de landingsbaan gemist hadden nog te herinneren en ik vraag me af of we de kaart nodig gaan hebben. Bij de start zwalkt de piloot al van links naar rechts en bij tussenlanding in Bandung komen we veel te hard aan op de landingsbaan en geeft die man nog elke keer gas bij. Resultaat een stuiterende harde landing en een schietgebedje dat de landingsbaan lang genoeg is om te kunnen remmen. Dat is ie gelukkig. De passagiers die naar Bali gaan mogen blijven zitten. De mensen voor Bandung gaan eruit, gelukkig ook die zonnebrilkerel die helaas vlak bij ons zat en even irritant bleef. Ze moeten buiten nog even wachten op een overstekend toestel en dan komen ook de nieuwe passagiers erin. Opstijgen gaat beter, helaas de landing op Bali niet. Weer stuiteren en slingeren we over de baan. Voor mij geen Lion Air meer. Buiten het vliegveld willen allemaal taxichauffeurs (beunhazen) ons meenemen in hun taxi, al hun meters zijn kapot en ze willen allemaal zo tussen de 150000 en 250000rp hebben. Als we al bijna buiten staan lukt het om er 1 voor 60000 te krijgen. Vooruit dan maar. Het is nog even zoeken naar ons hotel, maar het is een net plekje met een goede badkamer en warm water. 's avonds na het eten nog een stukje lopen en een goedkope massage op een minder fris ogend nest. De meiden zijn enthousiast en vriendelijk.
De volgende dag hebben we na het ontbijt afgesproken met 2 amerikaanse meiden om elkaar op een kruispunt te ontmoeten. Ze komen met z'n drieën en we beginnen even met een bezoekje aan de plaatselijke starbucks. Daarna gaan we naar het strand waar je nog geen voet op het zand kan zetten en meteen 6 verkopers naar je toe komen met matjes, sarongs, tatoeages, massages, nagellak en ananas. Ze beginnen zelfs direct over je arm te aaien voor de massage. We vinden een stukje zonder afval en plastic en de dames installeren zich direct midden in de zon. Ze willen graag bruin worden. Onze goedbedoelde adviezen over hete en sterke zon op de evenaar en schaduw komen niet aan. De uitleg over Americano Goreng en lobster ook niet. We blijven een kwartiertje bij ze zitten en nemen daarna een duik in het door plastic en ander afval vergeven water. De golven zijn wel leuk. Daarna toch maar met een colaatje in de schaduw. We moeten nog wel even bedingen dat zitten in de stoel bij de cola inbegrepen is. Ook hier worden we belaagd. De een wil m'n nagels doen, de ander wil ons leren surfen en ze hebben allemaal een petje op met hun Engelse naam. Even naar een sarong kijken maar onder de 100000rp willen ze niet verkopen! Nou dan niet. Na nog een korte duik in het water vinden wij het wel tijd om even rond te kijken en we laten de meiden achter in de zon met nog een laatste waarschuwing om wel echt uit te kijken voor verbranden. Even douchen en het dorp in. Kuta is echt het Salou van Bali en er is dan ook bijna geen Indonesier te vinden op straat, hoogstens de mannen die taxi taxi roepen. We lunchen bij een Griek en daarna even shoppen. Overal maken ze vlechtjes in haren en dat vind ik toch ook wel leuk dus bij een fris uitziend tentje zetten ze een paar kleine vlechtjes in mn haar. Even later stortregent het en moeten we schuilen in een grote souvenirwinkel. Als we later via het strand teruglopen komt de nagellak dame op me af met een verwijtend gezicht dat zij mijn vlechtjes had willen doen. Ze had het toch echt over nagellak eerder. Volgens mij weet ze het zelf ook niet, maar het is iig geen leuke reactie dus we reageren verder maar niet en lopen weg. 's Avonds eten we met de meiden bij de Griek, het is niet erg Indonesisch maar wel lekker. De eigenaresse komt ook nog even langs, helaas is de baklava op. De meiden zijn knalrood en verbrand. Vooral Briana kan niet eens fatsoenlijk zitten. Wij gaan de volgende dag dor naar Ubud en de meiden willen dat ook wel dus we spreken af met zn vijven een taxi te nemen.
De taxi is snel geregeld en we pikken de dames op. De chauffeur stelt voor om bij een koffieplantage te stopen waar ze kopi luwak hebben. Het is een mooie tuin met veel dieren in kooitjes. De meesten hebben een behoorlijke kooi en het is schoon, maar er zit helaas ook een luwak in een erg klein kooitje zonder een lekker ligplekje. Mijn vraag waarom hij geen groter hok heeft komt niet helemaal aan, maar hij gaat wel 's avonds naar een groter hok zegt de man. Ze laten de luwak hier zien omdat daar de speciale koffie vandaan komt. Ze hebben een grote plantage in de bergen met heel veel luwaks die daar loslopen. Ze laten de luwakpoep zien met de koffiebonen erin en het proces van drogen, roosteren en malen. Komt er op neer, drogen in de zon, wassen, pellen, nog een keer wassen, roosteren in een pan boven vuur en met een stok in een stenen bak tot stof stampen. Daarna mogen we alle koffiesoorten gratis proberen, behalve de kopi luwak die kost 50000rp voor een kopje (3,50€). Ik heb het in nederland al eens gehad en het viel wat tegen toen dus ik pas. De amerikaanse meiden willen het graag proberen. Een houdt niet zo van koffie dus ik kan een slokje proeven en het is beter dan in mijn herinnering, maar dat kan ook komen door de hele slechte koffie die ze hier schenken. Aan het eind kan je nog met een luwak op de foto en hebben ze een winkeltje. De foto met de luwak pas ik voor en een klein kijkje in het winkeltje is nog wel leuk. Daarna rijden we door naar Ubud en vinden we een complex met wat bungalows en kamers boven de wasserette. Het complex heeft een zwembad en de prijs is oke. Eerst maar ff de was brengen. Ze vragen een behoorlijk bedrag dat we naar beneden weten te brengen naar nog geen 10000 per kilo, daarna horen we dat het dezelfde dag klaar is en voelen we ons een beetje schuldig dat we zo ver onderhandeld hebben, maar goed de jongen die het gewogen had had volgens mij ook stiekem een baksteen op de weegschaal gelegd. Dus al met al is het misschien niet zo slecht. Daarna de meiden meenemen om authentiek Indonesisch eten te gaan proberen. Nou ja Bali authentiek. Een beetje weifelend nemen ze een nasi goreng en een groenteschotel, met een 'authentieke groene salade' erbij. Kroepoek zijn ze geen van drieën dol op. Daarna ff dwalen over de markt waar ze waanzinnige startprijzen vragen en ze bijna direct terug gaan naar 25% van de eerste prijs. Pure afzetterij dus. Een sarong is er wel te krijgen voor 20000rp uiteindelijk, zelfde ding waar ze in Kuta niet onder het vijfdubbele wilden gaan. 's Avonds gaan maken we eerst een wandeling door de rijstvelden met een schitterende zondondergang en daarna schandalig luxe uit eten voor maar liefst 7 euro per persoon incl drinken en toetje.
De volgende ochtend willen 2 van de dames relaxen maar Kelley en ik willen wel wat van het eiland zien, dus we charteren met z'n tweeën een taxi voor 150000rp stond in de lonely planet dat daar stevig onderhandelen voor nodig was, maar het ging best makkelijk. De man rijdt ons eerst naar het balinese house of masks and puppets. 7 hallen vol met oude en nieuwe maskers die voor hun dansen en shows gebruikt worden. Entrance by donation en ze hebben niet eens een winkeltje. Het grondstuk wordt tiptop gehouden, dat kan nooit uit volgens mij, maar het was mooi om te zien. Daarna naar de chocolate factory, onze taxichauffeur weet het niet precies te zitten, maar na wat vragen komen we aan bij het bamboegebouw. Helaas voor ons ze zijn aan het renoveren en ze zijn dicht. De taxichauffeur biedt aan om langs een artstudio te rijden met paintings. Schitterende werken hangen erbij, maar ondanks de Indonesische prijzen toch nog een aardig bedrag. 's Middags lunchen we bij een simpel tentje, Kelley begint het Indonesische eten echt lekker te vinden. Daarna nog een klein wandelingetje gemaakt langs het monkey forest, je kan er ook in, maar dan wordt je belaagd door apen die eten willen en je moet er nog voor betalen ook. We zien een aantal mensen gillen, wegrennen en omtrekkende bewegingen maken, ons niet gezien (kan me de aap als rugzak op Gibraltar nog goed herinneren). Er is een brommerpad langs het bos en daar zitten ook diverse apen, maar dan gewoon rustig, elkaar vlooien en slapen enzo. Dit is veel leuker. Daarna nog ff zwemmen in het zwembad bij het complex (ik kan al weer een beetje schoolslag met twee armen, hondjesslag meer en verder met 1 arm vlinder, rug en vrij ;-) Daarna vroeg eten want we willen naar een Balinese dans. We kopen de kaartjes van een lief vrouwtje dat heel eerlijk vertelt dat ze verder eigenlijk niet goed is in ander werk dus dit voor haar de beste oplossing is en dat ze haar zoon wil laten studeren. Met onze kaartjes erbij heeft ze er vandaag al 6 verkocht waarvoor zij commissie krijgt. Na de rendang gaan we op tijd naar de voorstelling en er zijn nog plekken op de derde rij. We hadden beter laat kunnen komen want de laatkomers mogen vooraan op de grond. Achja... Misschien maar beter ook. Het was 1,5 uur getingel op 20 xylofoons, 10 belletjes, 1 fluit, een soort van snaarinstrument en 2 trommels. De dansers doen niet veel meer dan rond lopen en afwisselend glimlachen en hun ogen laten uitpuilen van angst. Ik kon het de mensen die halverwege weggingen niet kwalijk nemen. Helaas achtervolgt het getingel je door heel Bali. Volgende dag nog even rondgekeken en een grotere wandeling achter het monkey forest gemaakt. We hadden gehoopt er doorheen te kunnen lopen maar dat werkte niet zo goed, ondanks de vragen aan werkende locals. Ja we konden doorlopen naar de ashram, oke, kunnen we dan ook nog verder door. Ja hoor, bleek alleen de rest van het rondje te zijn. Wel de heilige koe gezien :-) terug langs monkey forest waar Wilfred onenigheid krijgt met een aap, de aap heeft een kraaltje die hij kapot probeert te slaan. Hij laat het kraaltje vallen en wil het pakken, Wilfred schrikt, aap schrikt en denk dat Wilfred z'n kraaltje wil afpakken dus hij begint te blazen. Ik steek wel ff de straat over om er langs te gaan. Daarna met een taxi naar Padangbai, waar we 1 nacht slapen voor we naar Nusa Penida gaan.
Tegen lunchtijd zeggen we de amerikaanse meiden gedag, zij gaan niet verder mee. En we lopen met onze reeds gekochte ferrykaartjes naar de boot. Het is even rondvragen welke we moeten hebben maar we worden naar de goede wachtruimte gewezen. De ticketverkoper was al wat vaag over de vertrektijd, ja één uur of twee misschien. Volgens een ander mannetje dat daar rondhing moest je minstens een uur van te voren er zijn... Bedankt voor de tip maar dat doen we stiekem toch maar niet. We komen om kwart voor één aan en we zetten ons naast een heel aantal net geklede vrouwen op de trap in de schaduw. Het is heel warm. Het wordt 1 uur, en 2 uur en een nieuwe fles water, dan 3 uur, toen heb ik een vrouw geholpen om offerbakjes te maken die ze kan verkopen en half 4 en dan wordt er toch wat omgeroepen, alle vrouwen draven met hoge snelheid en een grote mand op hun hoofd naar de loopplank. Volgens de mannen kunnen we rustig aan doen. En ja hoor we moeten daar met z'n alleen een strookje schaduw delen. Wij onze tassen neerzetten en dan komt de boot eraan. Moet het hek open, net waar onze tassen liggen, opschieten opschieten die tassen moeten weg. Als de boot leeg is (er is meer dan genoeg benzine op het eiland blijkt wel aan de talloze pertamina trucks) moet het hek weer dicht, dan mogen wij er door. Dan moeten we nog 10 minuten op de boot wachten maar om tien voor vier gaan we toch echt. Na een uurtje zijn we aan de overkant. Krijgen we nog even onenigheid over een homestay, er is een man die zegt dat ie er wel één heeft. Ik vertrouw die vent niet, hij aarzelt ook nog eens over de prijs en dan zegt hij nee ik zit morgen al vol. Eerst maar eens uitzoeken waar we überhaupt zitten, blijkt ook nog eens een ander plaatsje te zijn. Dan komt er een politieagent op een scooter op ons af en wil ons graag helpen. Hij chartert nog een andere scooter en we kunnen met hen meerijden naar een homestay. Ziet er oke uit, wel iets overpriced maar we hebben geen zin om verder te zoeken. We gaan het dorpje even verkennen en ze verkopen een 3 cm dik pannekoekproduct. De jongen heeft geen wisselgeld, dus we mogen wel later betalen, uniek. We lopen het rondje af op zoek naar een supermarkt die kan wisselen. Dat lukt en de jongen ook weer blij met z'n geld. Verder is het grootste gedeelte van het dorp dicht. Als we langs de plaatselijke tempel komen weten we waarom. Alleen de moslim met sateetjes op de markt is open en ze heeft goed eten en erg goedkoop, met z'n tweeën voor krap 2 euro gegeten, soep, sate, rijst en drinken.
Volgende ochtend staan er thee, koffie en koekjes voor ons klaar. Na het douchen ff op zoek naar een echt ontbijt. Nasi goreng wordt het en al snel ruiken we kokosolie en gaat de wok flink te keer, dan nog een keer kokosolie en gebakken ei lucht en daar komt ons eten. Gebakken eten als ontbijt krijg ik al slecht weg maar dit druipt echt en ook nog eens het vermoeden dat mijn buik niet zo goed tegen rauwe kokos en kokosolie kan. We gaan het zien. Daarna een plekje zoeken om een scooter te huren. Eerst eens een jongeman vragen of hij wat weet, maar na een paar minuten om zich heen kijken blijkt dat hij daar nieuw is en het niet weet. Op de markt staan 2 toeristen met helmen, hen maar eens vragen, ze spreken alleen geen woord anders dan Russisch, hun gidsen gelukkig wel en ze hebben een scooterverhuurbedrijf aan de hoofdweg, ongeveer 10min, maarja echte 10min of Indonesische. Dan naar de haven, maar daar is het erg verlaten. Toch komt er een man op ons af met een stuurbeweging, klinkt hoopvol en ook hij heeft wel een scooter. Met helm. Natuurlijk met helm. Ik blijf bij de haven achter als Wilfred met hem meegaat. Genoeg kinderen om naar te zwaaien, vinden ze geweldig, ze blijven er zelfs voor staan kijken. Dan komen ze terug met onze scooter. Helmen waren toch op. Natuurlijk ;-) hoe hadden we ook anders kunnen denken. Dan maar met een slakkengangetje op pad, de weg zit toch vol gaten. Met maximaal 30km/h rijden we naar Crystal Bay een mooi strand volgens de lonely planet en waarschijnlijk verlaten. Het gaat via hele steile weggetjes. We zijn idd de enige toeristen en er wachten een stuk of tien locals op ons, hopende dat we met zakken met geld komen. Er is alleen niet veel te doen, de golven zijn veel te hoog om te zwemmen. Dus genieten we van het uitzicht met een colaatje. Dan verder, we rijden meteen verkeerd en komen in een gehucht van 3 huizen, vele kippen, een paar kinderen en een tandeloos vrouwtje dat gebaart dat de weg doodloopt. Het gras en de bomen aan het einde hadden ons dat idee ook al gegeven. Omkeren en het steile weggetje omhoog. De scooter redt het met wat extra gas. We stoppen bij een restaurantje waar meer scooters staan. Dat Russische stel met hun gidsen en een Nederlands stel zitten er ook. Het is een bungalowparkje met leuke huizen en een zwembadje. De sandwich zit jammergenoeg vol mayonaise. Na het eten begin ik helaas ook het effect van de kokosolie te merken en na een haastig bezoekje aan het toilet besluiten we de ronde door te rijden terug naar onze homestay. Het begin gaat soepel en we lijken de goede kant op te rijden, dan wordt het weggetje kleiner en kleiner. Als we de weg vragen zeggen de mensen toch elke keer dat we de goede kant op rijden. Dan is er zelfs geen asfalt meer en moeten we over geitenpaadjes verder. Sowieso al niet zo cool, met buikkramp achterop nog minder. Ik hoop dat bij die verdomde kustweg snel komt. Dan loopt ook de benzinemeter nog eens heel snel terug. Zuinig aan met gas en nog harder hopen dat die kustweg zo komt. Het pad gaat nog steiler naar beneden, op zich goed want het strand is ook laag, maar de weg is zo erbarmelijk slecht dat het een hele toer is om beneden te komen. Ik moet zelfs een paar keer afstappen. Net als ik bedenk dat ik toch maar even in de bosjes wil gaan zitten komt de kustweg in zicht en we komen bij het meest luxe hotel van het eiland op de weg. Toch maar even vragen of ik van de sanitaire voorzieningen gebruik mag maken en ook niets te vroeg. Er zitten nog een paar Nederlandse mannen die vertellen dat zij zonder benzine zijn komen te staan op zo'n weggetje. Wij redden het gelukkig nog wel naar de Pertamina en we gooien de tank helemaal vol voor nog geen euro. De rest van de middag wat gehangen bij de kamer en voor het eten een wandelingetje langs de kade. Daarna sate eten en vroeg slapen. Volgende ochtend zijn we allebei gammel, keelpijn en ik ook nog steeds een buik die niet heel blij is, dus we gaan bij een iets westersogender tentje ontbijten. De jongen heeft omelet en pannenkoek en thee. Oke pannenkoek en thee, kan niet misgaan, hij bakt in blueband iig. Helaas zit er gecondenseerde melk over de pannenkoek en suiker in de thee wat het geheel mierzoet maakt. Het duurt ook een eeuwigheid voor alles klaar is, hij is klaarblijkelijk nieuw in de business, maar hij doet erg zijn best. Bij binnenkomst zat er al een Nederlandse man te wachten op zijn pannenkoek, hij is wat shaky en zit onder de wonden. Blijkt dat hij op z'n scooter onderuit is gegaan de dag daarvoor door een rothond die op hem af kwam gerend. Paar gekneusde ribben er ook nog bij. Wij rijden vandaag nog extra voorzichtig, naar een superheilige grot op het eiland Goa Giri Putri. We hopen hier genezen te kunnen worden van de zwarte magie van het eiland waardoor we ziekig zijn. We hebben onze sarong bij ons en boven kunnen we na een donasie ook nog een slendang lenen. We worden gezegend met een kwast vol water in je gezicht. Dan in de rij met Hindoeisten en ook boedhisten aansluiten. We moeten kruipie sluipie de grot in en dan kom je in een grote hal met tempeltjes en wierrook. Er wordt een ceremonie gehouden en bij de volgende tempel krijg je een bak water over je hoofd. We besluiten de bak water te omzeilen, geen probleem blijkt. Er zijn genoeg mensen die ons de weg willen wijzen en het een en ander willen uitleggen. De meesten komen van Bali zelf en zijn alleen voor de tempel naar Nusa Penida gekomen. Buiten krijgen we nog wat eten aangeboden (was overgebleven van de offeringen) was niets mis met het fruit en zonde om het weg te gooien. Er zitten diverse families te picknicken. Ze toeteren nog allemaal even vriendelijk uit hun busjes (families van 10 of meer personen per busje). Ik breng nog even de slendangs terug via de trap weer omhoog in de warmte, geen pretje met keelpijn en hoofdpijn enzo, maar de dankbare gezichten van de monniken maakt dat weer helemaal goed. Ik krijg een bekertje water van ze en ook zij bieden me een banaan aan. Nog een flesje cola beneden en dan terug op de scooter en inpakken voor de boot van 3 uur. Om half drie komen we aan bij de boot, eerst ik met mijn rugzak en ik ga de kaartjes kopen. 's ochtends waren ze nog 75000 nu 125000. Waarom? 75 is de local prijs en 125 is voor toeristen. Die logica snap ik niet en ik ga doorvragen. Toeristen zijn rijk en moeten daarom meer betalen. Dat vind ik niet eerlijk en dat zeg ik ze ook. Vooral omdat we eerst de andere prijs gehoord hadden. Ze willen wel naar 100.000, maar ik blijf toch even koppig. Of ik dan een goede prijs heb... ja hoor 75000. Zo gaat het een paar keer heen en weer en dan opperen ze dat er misschien een andere boot voor 75 gaat. Prima ga ik daar wel heen. Dan kan er opeens met de baas gebeld worden. Het duurt even en Wilfred komt er even later aan met zijn tas en levert de scooter in. Daarna mogen we toch voor 75000 mee. Mijn tas wordt zelfs aan boord gedragen. Bij ons in de boot zitten allemaal net geklede mensen die bij de tempel zijn geweest. Er wordt heel wat afgekletst. Dan gaat de boot vaart maken en stuitert wat op de golfjes. Ze zee was best rustig, maar aan de Indonesiers te horen zou je denken dat het een achtbaan was. Ze zijn de hele weg stil, er wordt niet gerookt en af en toe wat gegild. 1 man heeft de aanwezige kotszakjes ook nog nodig. Pas als we aanleggen in Sanur komt het geklep weer op gang, met alle belevenissen van de boot in de boventoon. Onze tassen worden netjes op het strand gedumpt en we kunnen op zoek naar een kamer. De prijzen liggen best hoog, maar bij 1 kunnen we behoorlijk afdingen en het ligt redelijk rustig. We zijn geen van beide fit, maar ik ga nog ff een stukje wandelen over het strand. Overal zijn locals en ik praat nog ff met een taxichauffeur die al een week geen werk had. Het is laagseizoen. Sneu voor hem, fijn voor ons, Bali is druk na Sumatra.
Vandaag ben ik helemaal gammel (grot heeft niet geholpen dus) en na ontbijt van de dunk'n donuts (alleen vanwege de goede koffie) een fiets gehuurd, beetje laag maar verder prima. Als volleerst Indonesiër voor iedereen gebeld. Eerst even gekeken in een mall en daarna een strandje opgezocht. Lekker gezwommen en geluierd. Daarna nog een flink rondje gefietst en wat uitzoekwerk gedaan voor morgen om naar Java te gaan. Lekker rustig dagje om bij te komen.
Eerst zijn we de Sibayak opgegaan, het broertje van de Sinabung die nu steeds uitbarst. De Sibayak is verre van slapend, maar kan genoeg stoom af lazen om beklimbaar te zijn. 's Ochtends met een lunchpakketje op pad gegaan met een busje naar de ingang van het park. 4000 rp moeten betalen, een kwartje en begonnen met wandelen. Begeleid door het gekrijs van apen moeten we een goed uur lopen naar een kampeerplaatsje. Eerst door het bos en dan een hele steile weg die ondanks de haarspeldbochten nog steeds bijna onmogelijk is. We komen een stel Duitsers tegen, die zijn de eerste 5km met een busje gegaan. Bij de kampeerplek even een korte pauze en dan door via een wit kalkstenen paadje omhoog. Het eerste stuk is loodrecht met wat uitgesleten stapjes. Dan een paadje door het struikgewas pal langs de rand. Blijkbaar een niet zo vaal gebruikt pad en we hadden blijkbaar beter iets verderop omhoog kunnen gaan, maar we komen toch bij de beloofde traptreden. Nou ja traptreden, die zijn het misschien ooit geweest maar het cement is er helemaal uitgewassen en het is overgroeid met bananenbomen en andere jungleplanten. Boven de boomgrens wordt het beter op een weggeslagen stuk na. We lopen verder en de zwavellucht wordt al snel sterker. Op een gegeven moment komen we bij een geiser die continue staat te spuiten met het geluid van een stoomtrein die naast je staat. Een goede plek voor lunch. Het pad houdt hier op en er gaat alleen een geitenpaadje verder. We besluiten terug te gaan. De hele steile weg naar beneden en daarna kunnen we afslaan naar een ander pad kangs hot springs. Het pad is alleen veel langer dan we denken en iedereen onderweg zegt nee hot springs dicht bij. Nouja Indonesisch dichtbij want de eerste stoom die we zien is van de indogas en de tweede poel met stoom is van de indostroom. Pas een kilometer later zijn er de hete bronnen. Voor 6000 rp komen we de mooiste is. Er is niemand dus ik ga lekker in mn bikini poedelen. Iets wat de twee volgende mannelijke gasten blijkbaar toch wat vreemd vinden (vrouwen gaan met broek en t-shirt normaal). Na het badderen lopen we door naar het busstation, nouja kruising waar een stel mannen verveeld in een busje hangt. De bus naar Brestagi, ja daarvoor moeten we wachten die gaat als ie gaat. Na 15 minuten komt er een busje, maar die gaat eerst pauze houden. Er wachten nog meer mensen en na verloop van tijd gaat ie dan toch echt. Tergend langzaam want er zouden nog eens meer mensen komen aanrennen die ook meewillen. Onderweg lopen allemaal apen langs de weg. 's avonds eten op straat, rundvleessoep... hardstikke mals maar wel aan het bot zoals gewoonlijk.
Dag daarna worden we niet zoals gewoonlijk gewekt door de moskee, waar ze vol overgave in de luidspreker schallen, maar door de plaatselijke middelbare school waar een meisje het terima kasih Jesus ten gehore brengt. 's ochtends nog ff kijken bij de Sinabung want dan is het het helderste. Er is nu bijna niemand en alle theeterrasjes zijn dicht. Ze zijn druk want de president komt de volgende dag naar hun dorpje. Er is niet heel veel te zien dus we gaan terug om onze tassen te halen en naar het busstation te gaan. We worden haastig en bus ingesjord want er is concurrentie om ons. We hebben een plekje achterin waar ook de arko nog net komt. Na nog 10 minuten wachten gaan we echt en de chauffeur rijdt best netjes. Onderweg worden we aan de kant gezet door zenuwachtig wuivende politie, maar waar we nou voor aan de kant moeten is onduidelijk dus veel brommers gaan al weer rijden, onze chauffeur volgt. Er komt nog meer politie langs en allemaal gebaren ze dat we aan de kant moeten maar niemand doet het. Dan komen er wat duuruitziende auto's langs. Zal wel met de president te maken hebben. Overal langs de weg staan militairen en als er nog meer dure auto's aankomen gaan ze snel in houding staan met de rug naar de weg kijken of er geen ongeregeldheden tussen de huizen doorkomen. In Medan moeten we overstappen op de bus naar Bukit Lawang, we komen aan op een onguur uitziend busstation en toevallig staat de bus naar Bukit Lawang al voor ons. Er zitten mensen in die idd naar Bukit Lawang moeten en het staat erop. Onze tassen worden erin gegooid en we moeten direct betalen, terwijl iedereen op de uitstapplaats betaalt. Pas als we dreigen met uitstappen en een andere bus zoeken is het goed en dan willen ze opeens 40000rp pp hebben. Veel te veel geld voor dat stukje. Ook pas weer na dreigen met uitstappen gaan ze akkoord met onze 20000 die bij aankomst zelfs nog iets te hoog blijkt te zijn, maar niet veel. Na een stukje sjouwen met de tassen vinden we een guesthouse voor 60000rp voor een nacht, geen geld. Naast ons zitten de apen op het dak. In de namiddag even het dorpje verkend en richting het Orang Utan centrum gelopen, dat al dicht is maar er zitten genoeg andere apen in de buurt. Een vrouw geeft net haar kat een kom rijst en daar komen genoeg brutaaltjes op af. Gooien met stenen helpt, maar 1 aap weet toch 2 handen rijst te jatten. Was ook niet de handigste plek natuurlijk. 's avonds lekker gegeten bij een restaurantje, waar het maar goed was dat er niet al te veel klanten waren want de orders afhandelen was niet hun sterkste kant, het eten is prima. Teruglopen tijdens een stroomstoring is wat lastiger, maar de htc blijkt een zaklamp app te hebben. Heel handig.
Volgende dag moeten we redelijk op tijd op om naar de Orang Utan voerplek te gaan. Kaartjes schijn je te kunnen krijgen in het dorp maar ook bij het centrum zelf zeggen sommigen. Bij navraag weet niemand het zeker dus we gaan toch nog maar even naar het dorp om ze te halen. Paspoort moet mee zeggen ze. Wij er naar toe en daar is idd een centrum met wat informatie en een man met een ouderwetse typemachine. Hij zit op z'n dooie akkertje allerlei fakturen te typen. Als we vragen of we misschien even tussendoor mogen kijkt hij enkel op z'n horloge en zegt, no there is time en typt verder. Wij 31, 32 natuurlijk, maar we krijgen onze kaartjes. Rennen naar het centrum (15 minuten lopen verderop), nog even extra geheugenkaart en batterij ophalen bij het guesthouse en geven ons kaartje af bij de ingang. Als we opschieten mogen we nog mee. Nog geen 100m later halen we de groep in en het gaat in rustig tempo omhoog de heuvel op waar het voedeplatform is. De eerst Orang Utan hangt al boven het pad in de boom en is zo netjes om naast het pad te gaan plassen. Eenmaal boven is er alleen een makaak te zien bij het voederplatform, die lust ook wel een banaantje. De gids slaat met een tak op het platform om de apen te roepen. Het duurt even maar dan komt er toch een oranje reus aangeslingerd. Ze heeft een kleintje bij zich. De bananen eet ze staand op en zo heel netjes eet ze niet dus de makaak die zich eronder verschanst heeft krijgt aardig wat te eten. Goed in beeld voor de foto's. Na verloop van tijd komt er nog een kleine Orang Utan aan in de verte. De moeder krijgt de lege tas te zien van de gids en gaat wat verderop zitten. De kleine Orang Utan is haar 6 jaar oude zoon krijgt ook wat bananen en klimt daar onmiddelijk mee de boom in. Als ze op zijn gaat hij nieuwe halen maar dan komen ook moeder en de makaak eraan. Hij neemt ze snel mee weer de boom in, maar de makaak rent er achteraan. Aan z'n achterpoten hangend kan hij toch rustig eten. Als het op is gaat hij verderop zitten en komt moeder weer terug. Het is tijd om weg te gaan maar het spelletje van de laatste banaan is nog niet klaar er komen toch nog een paar bananen tevoorschijn. Als echt alles op is gaan ze weg. De makaak blijft nog even hangen hopend op wat restjes. Als we weer over de rivier zijn lopen we nog wat verder wandelen, er is een inn 5km verderop waar je met 2 kabelbaantjes moet komen. Leuk bedacht, maar met 1 arm kan je niet goed trekken en het is wel heel ver om 2 mensen te trekken. We komen tot halverwege en gaan toch maar weer terug. Ook daar komen nog een paar brutale apen langs die wat in mijn richting grommen en tanden bloot trekken. Een keer goed stampen helpt. Terug bij het hotel pakken we onze spullen om met de bus naar Medan te gaan. Dan komt de eigenaar met een aanbieding voor een prive auto naar Medan. Er is een taxi naar Bukit Lawang gereden die graag ook een ritje terug wil en het is een goede prijs. Nog even lunchen aan de rivier en we gaan. Eerst rijdt de man voorzichtig, doet z'n knipperlicht uit naar elke tegenligger (geen idee waarom) en toetert voor elk bruggetje (ook geen idee) bij Medan gaat hij steeds sneller rijden. We komen aan in ons goedkope luxe hotel, weliswaar een minder goede kamer dan de vorige keer, maar wel beter ontbijt en gratis taxi naar het vliegveld. We eten op straat achter het hotel, de beste plek en er zitten veel mensen. Mijn cap coy is echter een ondefineerbare substantie met kokos die ik niet wegkrijg. De rijst en sate zijn beter.
De volgende dag gaan we met de taxi naar het vliegveld om naar Bali te vliegen. De rij voor het inchecken is lang en de dames zijn ook niet zo praktisch met de check-in. Er staat een kerel voor ons die zich net de sjeik voelt en maar loopt te gebaren naar z'n medereizigers en belangrijk loopt te doen en ook vooral zijn muts en zonnebril ophoudt waar het niet nodig is. Jammer dat ie Lion Air vliegt en gewoon economy class. Lunch is niet goed en goedkoop te vinden op de luchthaven en na een gehaaste kop koffie blijkt het al tijd te zijn om naar de gate te gaan. Er is 1 wachtruimte voor 5 gates en 3 vliegtuigen achterelkaar bij 1 gate. Bij onze gate staat alleen een toestel dat naar Jakarta gaat. Wanneer onze gaat weten ze niet. Wanneer ik een half uur later vraag moeten we opeens naar een andere gate, maar ook daar staat een ander toestel. Nog tien minuten wachten zeggen ze. Dat zeggen ze een half uur later weer, maar dan is het idd boarding time. Als we naar het vliegtuig lopen wordt net het voorwiel verwisseld, ding had een lekke band. Nu staat Lion Air ook op de zwarte lijst in Europa, dus helemaal happy was ik al niet, is het eerst wat je binnen vindt in de 'seat pocket in front of you' een kaart met gebeden in 6 religies voor een veilige vlucht. Ze weten zich blijkbaar de keer dat ze in Bali de landingsbaan gemist hadden nog te herinneren en ik vraag me af of we de kaart nodig gaan hebben. Bij de start zwalkt de piloot al van links naar rechts en bij tussenlanding in Bandung komen we veel te hard aan op de landingsbaan en geeft die man nog elke keer gas bij. Resultaat een stuiterende harde landing en een schietgebedje dat de landingsbaan lang genoeg is om te kunnen remmen. Dat is ie gelukkig. De passagiers die naar Bali gaan mogen blijven zitten. De mensen voor Bandung gaan eruit, gelukkig ook die zonnebrilkerel die helaas vlak bij ons zat en even irritant bleef. Ze moeten buiten nog even wachten op een overstekend toestel en dan komen ook de nieuwe passagiers erin. Opstijgen gaat beter, helaas de landing op Bali niet. Weer stuiteren en slingeren we over de baan. Voor mij geen Lion Air meer. Buiten het vliegveld willen allemaal taxichauffeurs (beunhazen) ons meenemen in hun taxi, al hun meters zijn kapot en ze willen allemaal zo tussen de 150000 en 250000rp hebben. Als we al bijna buiten staan lukt het om er 1 voor 60000 te krijgen. Vooruit dan maar. Het is nog even zoeken naar ons hotel, maar het is een net plekje met een goede badkamer en warm water. 's avonds na het eten nog een stukje lopen en een goedkope massage op een minder fris ogend nest. De meiden zijn enthousiast en vriendelijk.
De volgende dag hebben we na het ontbijt afgesproken met 2 amerikaanse meiden om elkaar op een kruispunt te ontmoeten. Ze komen met z'n drieën en we beginnen even met een bezoekje aan de plaatselijke starbucks. Daarna gaan we naar het strand waar je nog geen voet op het zand kan zetten en meteen 6 verkopers naar je toe komen met matjes, sarongs, tatoeages, massages, nagellak en ananas. Ze beginnen zelfs direct over je arm te aaien voor de massage. We vinden een stukje zonder afval en plastic en de dames installeren zich direct midden in de zon. Ze willen graag bruin worden. Onze goedbedoelde adviezen over hete en sterke zon op de evenaar en schaduw komen niet aan. De uitleg over Americano Goreng en lobster ook niet. We blijven een kwartiertje bij ze zitten en nemen daarna een duik in het door plastic en ander afval vergeven water. De golven zijn wel leuk. Daarna toch maar met een colaatje in de schaduw. We moeten nog wel even bedingen dat zitten in de stoel bij de cola inbegrepen is. Ook hier worden we belaagd. De een wil m'n nagels doen, de ander wil ons leren surfen en ze hebben allemaal een petje op met hun Engelse naam. Even naar een sarong kijken maar onder de 100000rp willen ze niet verkopen! Nou dan niet. Na nog een korte duik in het water vinden wij het wel tijd om even rond te kijken en we laten de meiden achter in de zon met nog een laatste waarschuwing om wel echt uit te kijken voor verbranden. Even douchen en het dorp in. Kuta is echt het Salou van Bali en er is dan ook bijna geen Indonesier te vinden op straat, hoogstens de mannen die taxi taxi roepen. We lunchen bij een Griek en daarna even shoppen. Overal maken ze vlechtjes in haren en dat vind ik toch ook wel leuk dus bij een fris uitziend tentje zetten ze een paar kleine vlechtjes in mn haar. Even later stortregent het en moeten we schuilen in een grote souvenirwinkel. Als we later via het strand teruglopen komt de nagellak dame op me af met een verwijtend gezicht dat zij mijn vlechtjes had willen doen. Ze had het toch echt over nagellak eerder. Volgens mij weet ze het zelf ook niet, maar het is iig geen leuke reactie dus we reageren verder maar niet en lopen weg. 's Avonds eten we met de meiden bij de Griek, het is niet erg Indonesisch maar wel lekker. De eigenaresse komt ook nog even langs, helaas is de baklava op. De meiden zijn knalrood en verbrand. Vooral Briana kan niet eens fatsoenlijk zitten. Wij gaan de volgende dag dor naar Ubud en de meiden willen dat ook wel dus we spreken af met zn vijven een taxi te nemen.
De taxi is snel geregeld en we pikken de dames op. De chauffeur stelt voor om bij een koffieplantage te stopen waar ze kopi luwak hebben. Het is een mooie tuin met veel dieren in kooitjes. De meesten hebben een behoorlijke kooi en het is schoon, maar er zit helaas ook een luwak in een erg klein kooitje zonder een lekker ligplekje. Mijn vraag waarom hij geen groter hok heeft komt niet helemaal aan, maar hij gaat wel 's avonds naar een groter hok zegt de man. Ze laten de luwak hier zien omdat daar de speciale koffie vandaan komt. Ze hebben een grote plantage in de bergen met heel veel luwaks die daar loslopen. Ze laten de luwakpoep zien met de koffiebonen erin en het proces van drogen, roosteren en malen. Komt er op neer, drogen in de zon, wassen, pellen, nog een keer wassen, roosteren in een pan boven vuur en met een stok in een stenen bak tot stof stampen. Daarna mogen we alle koffiesoorten gratis proberen, behalve de kopi luwak die kost 50000rp voor een kopje (3,50€). Ik heb het in nederland al eens gehad en het viel wat tegen toen dus ik pas. De amerikaanse meiden willen het graag proberen. Een houdt niet zo van koffie dus ik kan een slokje proeven en het is beter dan in mijn herinnering, maar dat kan ook komen door de hele slechte koffie die ze hier schenken. Aan het eind kan je nog met een luwak op de foto en hebben ze een winkeltje. De foto met de luwak pas ik voor en een klein kijkje in het winkeltje is nog wel leuk. Daarna rijden we door naar Ubud en vinden we een complex met wat bungalows en kamers boven de wasserette. Het complex heeft een zwembad en de prijs is oke. Eerst maar ff de was brengen. Ze vragen een behoorlijk bedrag dat we naar beneden weten te brengen naar nog geen 10000 per kilo, daarna horen we dat het dezelfde dag klaar is en voelen we ons een beetje schuldig dat we zo ver onderhandeld hebben, maar goed de jongen die het gewogen had had volgens mij ook stiekem een baksteen op de weegschaal gelegd. Dus al met al is het misschien niet zo slecht. Daarna de meiden meenemen om authentiek Indonesisch eten te gaan proberen. Nou ja Bali authentiek. Een beetje weifelend nemen ze een nasi goreng en een groenteschotel, met een 'authentieke groene salade' erbij. Kroepoek zijn ze geen van drieën dol op. Daarna ff dwalen over de markt waar ze waanzinnige startprijzen vragen en ze bijna direct terug gaan naar 25% van de eerste prijs. Pure afzetterij dus. Een sarong is er wel te krijgen voor 20000rp uiteindelijk, zelfde ding waar ze in Kuta niet onder het vijfdubbele wilden gaan. 's Avonds gaan maken we eerst een wandeling door de rijstvelden met een schitterende zondondergang en daarna schandalig luxe uit eten voor maar liefst 7 euro per persoon incl drinken en toetje.
De volgende ochtend willen 2 van de dames relaxen maar Kelley en ik willen wel wat van het eiland zien, dus we charteren met z'n tweeën een taxi voor 150000rp stond in de lonely planet dat daar stevig onderhandelen voor nodig was, maar het ging best makkelijk. De man rijdt ons eerst naar het balinese house of masks and puppets. 7 hallen vol met oude en nieuwe maskers die voor hun dansen en shows gebruikt worden. Entrance by donation en ze hebben niet eens een winkeltje. Het grondstuk wordt tiptop gehouden, dat kan nooit uit volgens mij, maar het was mooi om te zien. Daarna naar de chocolate factory, onze taxichauffeur weet het niet precies te zitten, maar na wat vragen komen we aan bij het bamboegebouw. Helaas voor ons ze zijn aan het renoveren en ze zijn dicht. De taxichauffeur biedt aan om langs een artstudio te rijden met paintings. Schitterende werken hangen erbij, maar ondanks de Indonesische prijzen toch nog een aardig bedrag. 's Middags lunchen we bij een simpel tentje, Kelley begint het Indonesische eten echt lekker te vinden. Daarna nog een klein wandelingetje gemaakt langs het monkey forest, je kan er ook in, maar dan wordt je belaagd door apen die eten willen en je moet er nog voor betalen ook. We zien een aantal mensen gillen, wegrennen en omtrekkende bewegingen maken, ons niet gezien (kan me de aap als rugzak op Gibraltar nog goed herinneren). Er is een brommerpad langs het bos en daar zitten ook diverse apen, maar dan gewoon rustig, elkaar vlooien en slapen enzo. Dit is veel leuker. Daarna nog ff zwemmen in het zwembad bij het complex (ik kan al weer een beetje schoolslag met twee armen, hondjesslag meer en verder met 1 arm vlinder, rug en vrij ;-) Daarna vroeg eten want we willen naar een Balinese dans. We kopen de kaartjes van een lief vrouwtje dat heel eerlijk vertelt dat ze verder eigenlijk niet goed is in ander werk dus dit voor haar de beste oplossing is en dat ze haar zoon wil laten studeren. Met onze kaartjes erbij heeft ze er vandaag al 6 verkocht waarvoor zij commissie krijgt. Na de rendang gaan we op tijd naar de voorstelling en er zijn nog plekken op de derde rij. We hadden beter laat kunnen komen want de laatkomers mogen vooraan op de grond. Achja... Misschien maar beter ook. Het was 1,5 uur getingel op 20 xylofoons, 10 belletjes, 1 fluit, een soort van snaarinstrument en 2 trommels. De dansers doen niet veel meer dan rond lopen en afwisselend glimlachen en hun ogen laten uitpuilen van angst. Ik kon het de mensen die halverwege weggingen niet kwalijk nemen. Helaas achtervolgt het getingel je door heel Bali. Volgende dag nog even rondgekeken en een grotere wandeling achter het monkey forest gemaakt. We hadden gehoopt er doorheen te kunnen lopen maar dat werkte niet zo goed, ondanks de vragen aan werkende locals. Ja we konden doorlopen naar de ashram, oke, kunnen we dan ook nog verder door. Ja hoor, bleek alleen de rest van het rondje te zijn. Wel de heilige koe gezien :-) terug langs monkey forest waar Wilfred onenigheid krijgt met een aap, de aap heeft een kraaltje die hij kapot probeert te slaan. Hij laat het kraaltje vallen en wil het pakken, Wilfred schrikt, aap schrikt en denk dat Wilfred z'n kraaltje wil afpakken dus hij begint te blazen. Ik steek wel ff de straat over om er langs te gaan. Daarna met een taxi naar Padangbai, waar we 1 nacht slapen voor we naar Nusa Penida gaan.
Tegen lunchtijd zeggen we de amerikaanse meiden gedag, zij gaan niet verder mee. En we lopen met onze reeds gekochte ferrykaartjes naar de boot. Het is even rondvragen welke we moeten hebben maar we worden naar de goede wachtruimte gewezen. De ticketverkoper was al wat vaag over de vertrektijd, ja één uur of twee misschien. Volgens een ander mannetje dat daar rondhing moest je minstens een uur van te voren er zijn... Bedankt voor de tip maar dat doen we stiekem toch maar niet. We komen om kwart voor één aan en we zetten ons naast een heel aantal net geklede vrouwen op de trap in de schaduw. Het is heel warm. Het wordt 1 uur, en 2 uur en een nieuwe fles water, dan 3 uur, toen heb ik een vrouw geholpen om offerbakjes te maken die ze kan verkopen en half 4 en dan wordt er toch wat omgeroepen, alle vrouwen draven met hoge snelheid en een grote mand op hun hoofd naar de loopplank. Volgens de mannen kunnen we rustig aan doen. En ja hoor we moeten daar met z'n alleen een strookje schaduw delen. Wij onze tassen neerzetten en dan komt de boot eraan. Moet het hek open, net waar onze tassen liggen, opschieten opschieten die tassen moeten weg. Als de boot leeg is (er is meer dan genoeg benzine op het eiland blijkt wel aan de talloze pertamina trucks) moet het hek weer dicht, dan mogen wij er door. Dan moeten we nog 10 minuten op de boot wachten maar om tien voor vier gaan we toch echt. Na een uurtje zijn we aan de overkant. Krijgen we nog even onenigheid over een homestay, er is een man die zegt dat ie er wel één heeft. Ik vertrouw die vent niet, hij aarzelt ook nog eens over de prijs en dan zegt hij nee ik zit morgen al vol. Eerst maar eens uitzoeken waar we überhaupt zitten, blijkt ook nog eens een ander plaatsje te zijn. Dan komt er een politieagent op een scooter op ons af en wil ons graag helpen. Hij chartert nog een andere scooter en we kunnen met hen meerijden naar een homestay. Ziet er oke uit, wel iets overpriced maar we hebben geen zin om verder te zoeken. We gaan het dorpje even verkennen en ze verkopen een 3 cm dik pannekoekproduct. De jongen heeft geen wisselgeld, dus we mogen wel later betalen, uniek. We lopen het rondje af op zoek naar een supermarkt die kan wisselen. Dat lukt en de jongen ook weer blij met z'n geld. Verder is het grootste gedeelte van het dorp dicht. Als we langs de plaatselijke tempel komen weten we waarom. Alleen de moslim met sateetjes op de markt is open en ze heeft goed eten en erg goedkoop, met z'n tweeën voor krap 2 euro gegeten, soep, sate, rijst en drinken.
Volgende ochtend staan er thee, koffie en koekjes voor ons klaar. Na het douchen ff op zoek naar een echt ontbijt. Nasi goreng wordt het en al snel ruiken we kokosolie en gaat de wok flink te keer, dan nog een keer kokosolie en gebakken ei lucht en daar komt ons eten. Gebakken eten als ontbijt krijg ik al slecht weg maar dit druipt echt en ook nog eens het vermoeden dat mijn buik niet zo goed tegen rauwe kokos en kokosolie kan. We gaan het zien. Daarna een plekje zoeken om een scooter te huren. Eerst eens een jongeman vragen of hij wat weet, maar na een paar minuten om zich heen kijken blijkt dat hij daar nieuw is en het niet weet. Op de markt staan 2 toeristen met helmen, hen maar eens vragen, ze spreken alleen geen woord anders dan Russisch, hun gidsen gelukkig wel en ze hebben een scooterverhuurbedrijf aan de hoofdweg, ongeveer 10min, maarja echte 10min of Indonesische. Dan naar de haven, maar daar is het erg verlaten. Toch komt er een man op ons af met een stuurbeweging, klinkt hoopvol en ook hij heeft wel een scooter. Met helm. Natuurlijk met helm. Ik blijf bij de haven achter als Wilfred met hem meegaat. Genoeg kinderen om naar te zwaaien, vinden ze geweldig, ze blijven er zelfs voor staan kijken. Dan komen ze terug met onze scooter. Helmen waren toch op. Natuurlijk ;-) hoe hadden we ook anders kunnen denken. Dan maar met een slakkengangetje op pad, de weg zit toch vol gaten. Met maximaal 30km/h rijden we naar Crystal Bay een mooi strand volgens de lonely planet en waarschijnlijk verlaten. Het gaat via hele steile weggetjes. We zijn idd de enige toeristen en er wachten een stuk of tien locals op ons, hopende dat we met zakken met geld komen. Er is alleen niet veel te doen, de golven zijn veel te hoog om te zwemmen. Dus genieten we van het uitzicht met een colaatje. Dan verder, we rijden meteen verkeerd en komen in een gehucht van 3 huizen, vele kippen, een paar kinderen en een tandeloos vrouwtje dat gebaart dat de weg doodloopt. Het gras en de bomen aan het einde hadden ons dat idee ook al gegeven. Omkeren en het steile weggetje omhoog. De scooter redt het met wat extra gas. We stoppen bij een restaurantje waar meer scooters staan. Dat Russische stel met hun gidsen en een Nederlands stel zitten er ook. Het is een bungalowparkje met leuke huizen en een zwembadje. De sandwich zit jammergenoeg vol mayonaise. Na het eten begin ik helaas ook het effect van de kokosolie te merken en na een haastig bezoekje aan het toilet besluiten we de ronde door te rijden terug naar onze homestay. Het begin gaat soepel en we lijken de goede kant op te rijden, dan wordt het weggetje kleiner en kleiner. Als we de weg vragen zeggen de mensen toch elke keer dat we de goede kant op rijden. Dan is er zelfs geen asfalt meer en moeten we over geitenpaadjes verder. Sowieso al niet zo cool, met buikkramp achterop nog minder. Ik hoop dat bij die verdomde kustweg snel komt. Dan loopt ook de benzinemeter nog eens heel snel terug. Zuinig aan met gas en nog harder hopen dat die kustweg zo komt. Het pad gaat nog steiler naar beneden, op zich goed want het strand is ook laag, maar de weg is zo erbarmelijk slecht dat het een hele toer is om beneden te komen. Ik moet zelfs een paar keer afstappen. Net als ik bedenk dat ik toch maar even in de bosjes wil gaan zitten komt de kustweg in zicht en we komen bij het meest luxe hotel van het eiland op de weg. Toch maar even vragen of ik van de sanitaire voorzieningen gebruik mag maken en ook niets te vroeg. Er zitten nog een paar Nederlandse mannen die vertellen dat zij zonder benzine zijn komen te staan op zo'n weggetje. Wij redden het gelukkig nog wel naar de Pertamina en we gooien de tank helemaal vol voor nog geen euro. De rest van de middag wat gehangen bij de kamer en voor het eten een wandelingetje langs de kade. Daarna sate eten en vroeg slapen. Volgende ochtend zijn we allebei gammel, keelpijn en ik ook nog steeds een buik die niet heel blij is, dus we gaan bij een iets westersogender tentje ontbijten. De jongen heeft omelet en pannenkoek en thee. Oke pannenkoek en thee, kan niet misgaan, hij bakt in blueband iig. Helaas zit er gecondenseerde melk over de pannenkoek en suiker in de thee wat het geheel mierzoet maakt. Het duurt ook een eeuwigheid voor alles klaar is, hij is klaarblijkelijk nieuw in de business, maar hij doet erg zijn best. Bij binnenkomst zat er al een Nederlandse man te wachten op zijn pannenkoek, hij is wat shaky en zit onder de wonden. Blijkt dat hij op z'n scooter onderuit is gegaan de dag daarvoor door een rothond die op hem af kwam gerend. Paar gekneusde ribben er ook nog bij. Wij rijden vandaag nog extra voorzichtig, naar een superheilige grot op het eiland Goa Giri Putri. We hopen hier genezen te kunnen worden van de zwarte magie van het eiland waardoor we ziekig zijn. We hebben onze sarong bij ons en boven kunnen we na een donasie ook nog een slendang lenen. We worden gezegend met een kwast vol water in je gezicht. Dan in de rij met Hindoeisten en ook boedhisten aansluiten. We moeten kruipie sluipie de grot in en dan kom je in een grote hal met tempeltjes en wierrook. Er wordt een ceremonie gehouden en bij de volgende tempel krijg je een bak water over je hoofd. We besluiten de bak water te omzeilen, geen probleem blijkt. Er zijn genoeg mensen die ons de weg willen wijzen en het een en ander willen uitleggen. De meesten komen van Bali zelf en zijn alleen voor de tempel naar Nusa Penida gekomen. Buiten krijgen we nog wat eten aangeboden (was overgebleven van de offeringen) was niets mis met het fruit en zonde om het weg te gooien. Er zitten diverse families te picknicken. Ze toeteren nog allemaal even vriendelijk uit hun busjes (families van 10 of meer personen per busje). Ik breng nog even de slendangs terug via de trap weer omhoog in de warmte, geen pretje met keelpijn en hoofdpijn enzo, maar de dankbare gezichten van de monniken maakt dat weer helemaal goed. Ik krijg een bekertje water van ze en ook zij bieden me een banaan aan. Nog een flesje cola beneden en dan terug op de scooter en inpakken voor de boot van 3 uur. Om half drie komen we aan bij de boot, eerst ik met mijn rugzak en ik ga de kaartjes kopen. 's ochtends waren ze nog 75000 nu 125000. Waarom? 75 is de local prijs en 125 is voor toeristen. Die logica snap ik niet en ik ga doorvragen. Toeristen zijn rijk en moeten daarom meer betalen. Dat vind ik niet eerlijk en dat zeg ik ze ook. Vooral omdat we eerst de andere prijs gehoord hadden. Ze willen wel naar 100.000, maar ik blijf toch even koppig. Of ik dan een goede prijs heb... ja hoor 75000. Zo gaat het een paar keer heen en weer en dan opperen ze dat er misschien een andere boot voor 75 gaat. Prima ga ik daar wel heen. Dan kan er opeens met de baas gebeld worden. Het duurt even en Wilfred komt er even later aan met zijn tas en levert de scooter in. Daarna mogen we toch voor 75000 mee. Mijn tas wordt zelfs aan boord gedragen. Bij ons in de boot zitten allemaal net geklede mensen die bij de tempel zijn geweest. Er wordt heel wat afgekletst. Dan gaat de boot vaart maken en stuitert wat op de golfjes. Ze zee was best rustig, maar aan de Indonesiers te horen zou je denken dat het een achtbaan was. Ze zijn de hele weg stil, er wordt niet gerookt en af en toe wat gegild. 1 man heeft de aanwezige kotszakjes ook nog nodig. Pas als we aanleggen in Sanur komt het geklep weer op gang, met alle belevenissen van de boot in de boventoon. Onze tassen worden netjes op het strand gedumpt en we kunnen op zoek naar een kamer. De prijzen liggen best hoog, maar bij 1 kunnen we behoorlijk afdingen en het ligt redelijk rustig. We zijn geen van beide fit, maar ik ga nog ff een stukje wandelen over het strand. Overal zijn locals en ik praat nog ff met een taxichauffeur die al een week geen werk had. Het is laagseizoen. Sneu voor hem, fijn voor ons, Bali is druk na Sumatra.
Vandaag ben ik helemaal gammel (grot heeft niet geholpen dus) en na ontbijt van de dunk'n donuts (alleen vanwege de goede koffie) een fiets gehuurd, beetje laag maar verder prima. Als volleerst Indonesiër voor iedereen gebeld. Eerst even gekeken in een mall en daarna een strandje opgezocht. Lekker gezwommen en geluierd. Daarna nog een flink rondje gefietst en wat uitzoekwerk gedaan voor morgen om naar Java te gaan. Lekker rustig dagje om bij te komen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
